Struktura i funkcja ścięgna

0

Ścięgna to struktury łączące mięsień z kością, przenoszące siły skurczu mięśniowego na kość wywołując ruch w stawie. Ścięgna składają się przede wszystkim z włókien kolagenu, substancji podstawowej i fibrocytów. Ścięgna są utworzone przez tkankę łączną zbitą o regularnym układzie włókien (w przeciwieństwie np. do skóry gdzie układ jest nieregularny).

Włókna kolagenu łączą się w pęczki -tropokolagen (rys. 1), te zaś łączą się za pomocą tkanki łącznej zwanej śródściegnem (różne inne nazwy pojawiają się w literaturze), które tworzą kolejno wiązki (fibrylle) pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia (nie pokazane na schemacie).

budowa ścięgna

rys.1. Uproszczony schemat budowy ścięgna

Warto pamiętać, że struktury ścięgniste mięśnia zachowują w swej większości nieprzerwaną ciągłość pomiędzy przyczepami tj ścięgno nie jest osobną strukturą, która w pewnym momencie łączy się z mięśniem. Endomysium i perimysium (śródmięsna) mają swoją nieprzerwaną kontynuację w ścięgnie mięśniowym, aż do przyczepu do kości.

Zewnętrzną część ścięgna (które nie posiada swojej pochewki) stanowi ościęgno, które odpowiedzialne jest za przesuwalność ścięgna względem otaczających tkanek i pełni funkcje odżywcze. Ościęgno składa się z warstwy ściennej i warstwy trzewnej.

Pochewka ścięgien obejmują ścięgna od zewnątrz. Ma ona formę cewy zbudowanej z zewnętrznej warstwy włóknistej i wewnętrznej maziowej (rys.2). Jej rolą jest zmniejszenie tarcia podczas ruchu ścięgna.

Budowa pochwki ścięgna

rys.2. Budowa pochewki ścięgna

Ukrwienie

Naczynia krwionośne wnikają do ścięgna w miejscu połączenia z kością, w strefie złącza mięśniowo-ścięgnistego oraz ościęgna. Ścięgna biegnące w pochewkach mają najczęściej lepsze ukrwienie poprzez krezkę (np. ścięgna zginaczy palców). Generalnie unaczynienie dojrzałego ścięgna nie jest zbyt bogate, a w niektórych regionach nie ma go wcale (dlatego też problemy z gojeniem się niektórych rodzajów uszkodzeń).

Unerwienie

Ościęgno unerwione jest przez wolne zakończenia nerwowe. W strefie złącza mięśniowo-ścięgnistego (końcowej jego części) obecne są wszystkie typy zakończeń nerwowych: ciałka Ruffiniego i Vater-Pacciniego, aparaty Golgiego oraz wolne zakończenia nerwowe, dlatego mają one kluczową rolę w propriocepcji (czucie głębokie) a co a tym idzie koordynacji ruchów.

Bibliografia:

1. W. Sawicki, j. Malejczyk, Histologia PZWL, 2012.

Podziel się

O autorze

Anna Kuczkowska

W 2003r. ukończyłam fizjoterapię na warszawskim AWF-ie. Współpracowałam z takimi przychodniami jak CKR czy Fizjokoncept. Od 2013 r. prowadzę na Kabatach własny gabinet - Equilibrium. W swojej pracy staram się pamiętać, iż nasze ciało stanowi biomechaniczną i fizjologiczną całość, dlatego nie można leczyć wycinka ludzkiego ciała zapominając o szerszym spojrzeniu na problem. Prywatnie, wiele lat trenowałam lekkoatletykę (trójskok), obecnie jestem zapalonym graczem w squasha.

Zostaw Komentarz